De opkomst en ondergang van een strategische Romeinse stad
Dara, ook wel Daras genoemd, was ooit een belangrijke vesting stad op de grens van het oosten Romeinse Rijk en het Sassanidische Perzische Rijk. Gelegen in wat nu de Mardin-provincie van Turkije is, speelde deze stad een belangrijke rol in de Romeins-Perzische conflicten van de late oudheid. Tegenwoordig is het een bescheiden dorp, maar de ruïnes vertellen het verhaal van zijn ooit zo grote betekenis.
Ontvang uw dosis Geschiedenis via e-mail
De oorsprong van de stad onder keizer Anastasius
Dara's stichting als militair bolwerk werd geboren uit noodzaak. Tijdens de Anastasian Oorlog (502-506 n.Chr.) roman legers leden herhaaldelijk nederlagen tegen de Sassaniden PerzenOmdat de Romeinen geen sterke basis hadden in de buurt van de omstreden grens, waren ze in het nadeel ten opzichte van de Perzen, die de goed versterkte stad Nisibis controleerden.
In 505 na Christus, met de Perzisch Koning Kavadh I was in het oosten bezig, Romeinse keizer Anastasius I zag een kans. Hij herbouwde het kleine dorpje Dara, gelegen op slechts 18 kilometer van Nisibis en slechts 5 kilometer van de grens met Perzië. Deze nieuwe stad, Anastasiopolis genoemd naar de keizer, diende als een militair centrum. Het doel was tweeledig: het Romeinse leger beschermen en voorbereiden op de strijd, en tegelijkertijd beschermen tegen Perzische en Arabische invallen.
De bouw verliep vlot. Arbeiders en metselaars van over de hele wereld Mesopotamië onvermoeibaar gewerkt om Dara te transformeren in een versterkte stad. Gebouwd over drie heuvels, had het een citadel op het hoogste punt, opslagplaatsen, waterreservoirs en zelfs een openbaar bad. Met deze toevoegingen werd Dara de zetel van de Romeinse dux Mesopotamië, de militaire gouverneur van Mesopotamië.
De grote wederopbouw van Justinianus
Terwijl Anastasius de fundering van de stad legde, liet de overhaaste bouw structurele gebreken achter. Procopius, een hedendaagse historicus, merkte op dat de oorspronkelijke muren snel achteruitgegaan door slecht vakmanschap en slecht weer. Tegen de tijd dat Keizer Toen Justinianus I de troon besteeg, waren er ingrijpende herstelwerkzaamheden nodig.
Op bevel van Justinianus werd de stad grondig herbouwd en kreeg de naam Iustiniana Nova. De vestingwerken werden versterkt: de muren werden verhoogd tot het dubbele van hun hoogte, tot 20 meter, en de torens werden drie verdiepingen hoog gebouwd, ongeveer 35 meter hoog. Een gracht, gevuld met water, omsloot de stad, en voegde nog een laag toe verdediging.
Een van Justinianus' meest ingenieuze projecten betrof de nabijgelegen rivier Cordes. Ingenieurs groeven een kanaal om de rivier om te leiden door Dara, om ervoor te zorgen dat de stadsappartementen had een constante watervoorziening. Bovendien, een onder de grond kanaal voerde de rivierstroom 65 kilometer naar het noorden, waardoor belegerende legers geen toegang tot water meer hadden. Deze innovatie bleek cruciaal bij de verdediging van de stad tijdens belegeringen.
Om de overstromingen, die eerder al delen van de stad hadden verwoest, het hoofd te bieden, bouwden de ingenieurs van Justinianus een vroege boog dam. Deze constructie wordt beschouwd als een van de eerste in zijn soort in de geschiedenis. De keizer breidde ook de infrastructuur van de stad uit door barakken voor soldaten te bouwen en twee kerken: de “Grote Kerk” en een andere gewijd aan Sint Bartholomeus.
Gevechten, verval en verlating
Dara's strategische belang maakte het een frequent doelwit tijdens de Romeins-Perzische oorlogen. In 573-574 na Christus viel de stad in handen van de Perzen onder koning Khosrau I, die pas in 591 na Christus na een verdrag weer onder Romeinse controle kwam. In 604-605 na Christus veroverde Khosrau II Dara echter opnieuw na een slopende belegering van negen maanden. De Romans Uiteindelijk heroverden ze de stad, maar hun macht bleef zwak.
In 639 na Christus veroverden Arabische moslimtroepen Dara, wat het einde van de geschiedenis markeerde. militair prominentie. Zonder zijn strategische rol ging de stad geleidelijk achteruit. Na verloop van tijd werd het verlaten, waarbij ruïnes die een echo zijn van het legendarische verleden.
Een grimmig hoofdstuk: de Armeense genocide
Dara kwam opnieuw de geschiedenis binnen tijdens een van de donkerste periodes van de 20e eeuw. Tijdens de Armeens Genocide in 1915, rapporten suggereren dat de stad oude cisternen werden gebruikt als massagraven. Armeniërs uit nabijgelegen steden zoals Diyarbakır, Mardin en Erzurum werden naar verluidt afgeslacht en hun lichamen werden in deze structuren gedumpt. Deze afschuwelijke gebeurtenis voegde een sombere laag toe aan de geschiedenis van Dara.
Een religieuze erfenis: het aartsbisdom Dara
Naast de militaire en politieke betekenis ervan, had Dara religieus belang. De stad werd een Christelijk bisdom kort na de oprichting en was aanvankelijk een metropolitische zetel. De jurisdictie omvatte de steden Rhesaina, Rhandus en Nasala. De eerste bekende bisschop, Eutychianus, nam zijn ambt aan in 506 na Chr. Door de eeuwen heen speelden de bisschoppen van Dara een belangrijke rol in theologische debatten en concilies, zoals het Tweede Concilie van Constantinopel in 553 na Chr.
Na de Arabische verovering werd Dara een centrum voor de Syrisch-orthodoxe kerkIn de 10e eeuw na Christus was het echter verloren de status van metropoliet, die werd overgedragen aan Rhesaina.
De ruïnes van vandaag: een venster naar het verleden
Het moderne Dara is een schim van wat het ooit was. De ooit machtige stad is nu een rustige dorp, maar de ruïnes trekken nog steeds bezoekers en historici. De overblijfselen van de muren, waterreservoirs en kanalen bieden een glimp van de technische wonderen van de Romeinse en Byzantijns tijdperken. Ondanks eeuwen van oorlogvoering en verlating, blijft Dara's verhaal een bewijs van menselijke vindingrijkheid en veerkracht.
Bronnen:
Neural Pathways is een collectief van doorgewinterde experts en onderzoekers met een diepe passie voor het ontrafelen van de raadsels van oude geschiedenis en artefacten. Met een schat aan gecombineerde ervaring die decennia beslaat, heeft Neural Pathways zichzelf gevestigd als een toonaangevende stem op het gebied van archeologische verkenning en interpretatie.